There is something I can't get about the -DIK participles.
When we use it to form a relative clause and make one sentence out of two sentences, the object may be originally in any case:
- Accusative: Köpeği gezdirdim. O uyuyor. → Gezdirdiğim köpek uyuyor.
- Dative: Bir köye gittim. Orası güzel. → Gittiğim köy güzel.
- Ablative: Rüzgârdan ürktüm. O tuhaf tuhaf uluyordu. → Ürktüğüm rüzgâr tuhaf tuhaf uluyordu.
- Locative: Bu evde yaşıyorum. O üç katlı. → Yaşadığım ev üç katlı.
- Instrumental: Komşumla konuştum. O gelecek. → Konuştuğum komşum gelecek.
However, what bothers me is that there is no trace of the original case endings in the resulting sentences. The information carried by the case endings seems to be lost. Thus, the village I came to and the village I came from both seem to be translated as geldiğim köy, which doesn't make sense to me as those are kind of opposite things. What am I missing?